ولایت بر قلوب

َأَلَّفَ بَینَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا مَا أَلَّفْتَ بَینَ قُلُوبِهِمْ وَلَکِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَینَهُمْ إِنَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ
و دلهای آنها را با هم، الفت داد! اگر تمام آنچه را روی زمین است صرف می‌کردی که میان دلهای آنان الفت دهی، نمی‌توانستی! ولی خداوند در میان آنها الفت ایجاد کرد! او توانا و حکیم است! (انفال، ۶۳)
«خداوند در ضمن ادله‌اى که بر مساله کفایت خود نسبت به کسى که بر او توکل کند اقامه کرده، بعد از مساله تایید رسول خدا (ص) به وسیله مؤمنین، این معنا را ایراد کرده که او پیغمبر خود (ص) را با تالیف قلوب مؤ منین کفایت کرده است» المیزان در ذیل تفسیر همین آیه.
قلب حرم خداست. و همه چیزش از آن خداست. اوست که قلب مومنین و فراتر، قلب انسان‌ها را به چیزی متمایل یا متنفر می‌کند. و کلیدش را به هرکس بخواهد می‌دهد. و بخواهد بر هر چیزی می‌گشایدش. یعز من یشاء و یذل من یشاء.
آنان که «خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ» گمان برند که پول‌ها و اخیرا ساندیس‌های جمهوری اسلامی است که دلها را به سمتی متمایل و از دیگر سو متنفر می‌گرداند. آنان قومی‌اند که «لا یفقهون». و قومی‌اند که چشم‌های ظاهری‌شان نیز نمی‌بیند که هزاران برابر بیشتر پول خرج کرده‌اند و راهی به قلوب نیافته‌اند.
آنان که دلها‌یشان پرتوی از خورشید را ندیده است، چه می‌فهمند که نگاه‌های او و لبخندهای او چگونه این دلها را به جوشش آورده است؟ آنان که دل‌شان نسیم تقوا را نچشیده باشد، چه می‌فهمند دستیابی به فرقان را با تک تک کلماتش؟ آنان که در ظلمات جهالت مدرن و کفرهای آراسته به سر می‌برند، چگونه توان فهم کلامی را دارند که دل را روشنایی می‌بخشد؟
آنان که به غیب ایمان ندارند، نمی‌توانند ببینند که خداوند چگونه مومنین را هدایت و یاری می‌کند. بهانه می‌آورند، که «او بشری است مثل ما». و البته او بشری است مثل ما. اما ماجرا ادامه دارد. او بشری است که خدا برگزیده‌اش برای احیای دین. و چه عجیب است شباهت این بهانه‌ها با بهانه‌ای که کفار در همیشه تاریخ آورده‌اند «وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ»؛ تا نشنوند « أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یوحَى إِلَی» که پیامبران آورندگان وحی الهی و حمایت شده توسط فضل و نصر او هستند. « ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یؤْتِیهِ مَنْ یشَاءُ»«ینْصُرُ مَنْ یشَاءُ»